Δεν άλλαξε η φύση της στήλης, ούτε πρόκειται να διαβάσετε έναν ταξιδιωτικό οδηγό για το (πανέμορφο) Βελιγράδι, μια πόλη που βρίσκεται στη γειτονιά μας και διαθέτει περισσότερες χάρες απ’ ότι μπορεί να φανταστεί ο κοινός νους.
Σημασία έχει ότι ο Παναθηναϊκός έκανε check in από το «Ελ. Βενιζέλος» για το «Νίκολα Τέσλα» χωρίς δύο… απαραίτητες βαλίτσες (Καλάθης – Παππάς), έστω κι αν η δεύτερη έφτασε στον προορισμό της σε πείσμα όλων, έχοντας να αντιμετωπίσει μια… πρώην «αγάπη» έτοιμη για εκδίκηση (Φελντέιν), εχθρική ατμόσφαιρα, αλλά και το «φάντασμα» που τον κυνηγά μακριά από το ΟΑΚΑ. Μπορεί φέτος να έχει… ξεθωριάσει κάπως η φοβέρα του, όμως ο Παναθηναϊκός δεν το έχει αποτινάξει πλήρως.
Στην κολασμένη «Αλεξάνταρ Νίκολιτς Αρένα», ή για τους παραδοσιακούς, «Χάλα Πιονίρ», ο Παναθηναϊκός έβαλε τα θεμέλια από νωρίς. Όχι με επιθετικό… ροντέο, όπως κόντρα στη Μακάμπι, αλλά με παιχνίδι ελέγχου, στοχευμένων επιθέσεων και… ευαγγέλιο την άμυνα. Αυτή τη φορά, ο Λούκας Λεκαβίτσιους δεν βγήκε μπροστά για να γίνει ο «Χ Factor», όμως έδωσε το «χρίσμα» στον Μάρκους Ντένμον.
Ο Αμερικανός, θιασώτης του #Godfirst, όπως αναφέρει συχνά στα ”τιτιβίσματά” του, επέλεξε αυτή τη φορά να κάνει -κατά παράφραση- χρήση του επωνύμου του (Ντε-ν-μον) και όχι των αρχών της πίστης του. Εν τέλει αποδείχθηκε πιο… διάβολος και από τους διαβόλους που βρέθηκαν στις εξέδρες, φωνάζοντας για τον… Ολυμπιακό επί 40 λεπτά.
Ο Ντένμον αναφέρθηκε πρώτος, διότι ήταν η σημερινή αποκάλυψη, ο άσος στο μανίκι του Τσάβι Πασκουάλ. Οι δεκαέξι πόντοι του «κούμπωσαν» υπέροχα με τους αντίστοιχους του ιπτάμενου Γκιστ, ο οποίος διανύει περίοδο εξαιρετικής φόρμας. Οι δυο τους, έδωσαν το «έναυσμα» για το τελικό 69-63, σε μια βραδιά που ο Ρίβερς «σίγησε», τσαντισμένος από τα φάουλ που του χρεώθηκαν, και ο Παππάς πάλευε περισσότερο με την αμυγδαλίτιδα παρά με τους αντιπάλους του.
Στον αντίποδα, η «πρώην αγάπη» που αναφέρθηκε παραπάνω, ο αναβαθμισμένος Τζέιμς Φελντέιν, πάσχιζε για να δείξει στον Τσάβι Πασκουάλ το ότι έκανε λάθος που τον άφησε να φύγει το καλοκαίρι. Έβαλε 21 πόντους, έτρεξε, πάλεψε, έγινε μέχρι και οργανωτής της εξέδρας, αλλά η φιλότιμη προσπάθειά του έπεσε στο κενό, διότι οι «πράσινοι» είναι πλέον… αλλού.
Θανάσης – Γκιστ και Σίνγκλετον συνέθεσαν μια τριάδα «φόβητρο» στην άμυνα, προτού αναλάβει δράση ο Γκάμπριελ, ορμώμενος από τα φάουλ που είχαν φορτωθεί στην καμπούρα τους οι δύο Αμερικανοί. Στο τελευταίο δεκάλεπτο μάζεψε ό,τι κινούταν στον «αέρα», έβαλε και ένα κρίσιμο τρίποντο διακόπτοντας την αντεπίθεση της Ζβέντα και… όλα καλά!
Με αυτόν τον τρόπο, ο Παναθηναϊκός των 15 λαθών, αλλά και των 15 ασίστ, πέρασε αλώβητος από μια έδρα που, φέτος δεν είναι και τόσο στα φόρτε της, αλλά δεν παύει να αποτελεί κολαστήριο και φόβητρο για πολλούς. Οι δέκα νίκες μοιάζουν ως το τέλειο πρελούδιο για το φινάλε του 2017, το οποίο θα παιχτεί στη Βαλένθια.
Έχοντας «στρογγυλοκαθίσει» στην τετράδα, οι «πράσινοι» θα ταξιδέψουν στην Ισπανία στις 28 του μηνός προκειμένου να προσθέσουν άλλη μια νίκη στο τσουβάλι και να υποδεχθούν το 2018 με ανεβασμένη ψυχολογία και πρακτικά εχέγγυα για την εδραίωσή τους στην τετράδα.
Η αποστολή του Παναθηναϊκού θα αποχωρήσει σε λίγο από την πανέμορφη πρωτεύουσα της Σερβίας, με την ευχή να επιστρέψει την άνοιξη. Τότε, θα έχει την ευκαιρία να βολτάρει στις όχθες του Σάβα και του Δούναβη, να αφήσει τον Ντένμον στον θεόρατο ναό του Αγίου Μάρκου ώστε να προσευχηθεί, να κάνει τον περίπατό του στο Στάριγκραντ (παλιά πόλη), για να φτάσει εκ νέου στο γήπεδο που άλωσε απόψε.
Το Final-4 φαντάζει αρκετά κοντά, αλλά παράλληλα τόσο μακριά. Οι ισορροπίες μπορεί να αλλάξουν άρδην στα επόμενα 16 ματς που ακολουθούν. Ωστόσο μέχρι σήμερα, ο Παναθηναϊκός του Πασκουάλ δείχνει ότι εύκολα ή δύσκολα, φέρνει τις καταστάσεις στα μέτρα του.
Κι όλη αυτή η περίοδος… μέλιτος θα συνεχιστεί; Είναι όλα στο χέρι των «πρασίνων», συν την… Αθηνά που θα πρέπει να βάλει και εκείνη το χεράκι της, διότι ως τώρα, ο Παναθηναϊκός έχει καταφέρει -εύκολα ή δύσκολα- να κατακτήσει ό,τι περνά από το χέρι του, πλην εξαιρέσεων (Κάουνας).
Το Βελιγράδι είναι ωραίο τον χειμώνα, αλλά η χάρη του θα είναι πιο διακριτή τον Μάιο, πολλώ δε μάλλον φέτος, που φιλοξενεί το Final-4…
Speech Madness 