Θλίβομαι με τα παιδιά τα οποία είδαν το «φως» τον 21ο αιώνα, διότι δεν πρόλαβαν να ζήσουν -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- τον «οργασμό» που λάμβανε χώρα κάθε παραμονή Χριστουγέννων.
Η θλίψη μου δεν έχει να κάνει με το εορταστικό μήνυμα που ταξίδευε σε κάθε σπίτι και κάθε γωνιά που έκανε κατάληψη ο μικρός Χριστός, αλλά με το όλο concept που, εν πολλοίς θύμιζε εξόρμηση της Μαφίας.
Με τη διαφορά πως αντί για καλάσνικοφ, τα όπλα είχαν… τριγωνική μορφή και οι ριπές δεν ακούγονταν από τις κάννες αλλά από τη μελωδία. Ωστόσο η δομή των «συμμοριών» που έβγαιναν για κάλαντα, η ιεραρχία μεταξύ των μελών και τα κέρδη που προέκυπταν και εν τέλει διαμοιράζονταν με βάσει την παλαιότητα, εφάπτονταν τέλεια με ορισμένες ιστορίες από τον Νονό.
Εμείς τα παιδιά που γεννηθήκαμε στα 90’s είχαμε την τύχη να συμμετέχουμε, έστω και μια φορά για το γαμώτο, στις… μαφιόζικες αρχαιρεσίες που στήνονταν για μια ημέρα και είχαν δομή, οργάνωση και σαφή στόχο, πέραν της όποιας καυλάντας, που σίγουρα υπήρξε, για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα.
Όλοι έχουμε κάποιο παράδειγμα… εξόρμησης την παραμονή των Χριστουγέννων, όπου βγήκαμε στο… ροποτάνι (κρύο) παρέα με φίλους ή στενούς συγγενείς και πλάνο που θύμιζε τους hitman των κονσιλιέρε. Με τη διαφορά πως δεν φορούσαμε κοστούμια, αλλά ήμασταν ντυμένοι σαν κρεμμύδια.
Το… πανέμορφο της υπόθεσης, όταν την εξετάζει κάποιος υπό το πρίσμα της ενήλικης οπτικής, είναι η… στυγνή επαγγελματική προσέγγιση της ιστορίας από παιδιά που δεν είχαν φτάσει καν τον διψήφιο αριθμό της ηλικίας τους.
Αν θέλετε και μια… κοινωνιολογική προσέγγιση για εμάς, τα τέκνα του 90′, θα μπορούσαμε να πούμε ότι βρεθήκαμε στο ενδιάμεσο μιας πορείας που χανόταν στη λήθη του χρόνου (η παράδοση με τα κάλαντα) αλλά εμποτισμένης με στοιχεία χρησιμοθηρίας και συμφεροντολογίας, ως κοινωνοί της αυτοκρατορίας του ΠΑΣΟΚ.
Αυτή η μπασταρδεμένη λογική μας έκανε να μη βγαίνουμε μόνο για την παράδοση, αλλά και για τα… κέρδη. Για τον λόγο αυτό, κάθε κλίκα που σεβόταν τον εαυτό της, θα έκανε μια πρώτη ”χαρτογράφηση” υποψηφίων στόχων, η οποία διέφερε από παρέα σε παρέα. Άλλοι αποφάσιζαν για τις κινήσεις τους ανάμεσα στο πρωινό γάλα και στο ντύσιμο. Κάποιοι, πιο πραγματιστές, είχαν σχεδιάσει λεπτομερώς την πορεία με τα σπίτια που θα προσεγγίσουν, έχοντας μάλιστα βγάλει και ένα ποσό ως στόχο…
Έπειτα, όταν ερχόταν η ώρα της κρίσης, καθείς είχε τα μπόνους του. Άλλες παρέες είχαν καλλίφωνους, άλλες έβγαζαν μπροστά τον έναν κακομοίρη που ήξερε να παίζει λίγο κιθάρα και τον υποχρέωναν να την πάρει μαζί του ώστε να αυξήσουν τις πιθανότητες για profits. Άλλες παρέες, οι οποίες είχαν μικτή σύνθεση (αγόρια, κορίτσια), έβγαζαν μπροστά τις γλυκούλες κοριτσοπούλες και κέρδιζαν τις εντυπώσεις.
Στο τέλος όμως, όταν ερχόταν η ώρα της… κρίσης, του μοιράσματος των κερδών, δεν έπαιζε κανένα ρόλο το ποιος τραγούδησε καλύτερα ή περισσότερο. Εκεί μιλούσε μόνο η παλαιότητα. Η γαϊδουροφωνάρα του Γιαννάκη δεν είχε καμία σημασία, από τη στιγμή που εκείνος ήταν εννέα ετών και οι υπόλοιποι επτά. Ο Γιαννάκης (τυχαίο όνομα) θα έπαιρνε την πλειοψηφία της δίκαιης μοιρασιάς, γιατί… έτσι.
Για να μην υπερβάλλουμε, υπήρξαν και δίκαιες μοιρασιές (κάπου, κάπως, κάποτε), αλλά όπως συμβαίνει και με τη μαφία, η ιεραρχία και τα χρόνια έπαιζαν τεράστιο ρόλο. Συνήθως, την πλήρωνε ο μικρότερος (αδερφός – ξάδερφος) που μπορεί να μην ήξερε καν να μετρά τα χρήματα και βολευόταν με ένα ποσό υποδεέστερο. Μαφία!
Για να μην τρελαθούμε κι όλας, όσα περιγράφηκαν παραπάνω έχουν και ένα στοιχείο υπερβολής, αλλά λίγο-πολύ, αρκετά στοιχεία ήταν κοινά. Τα παιδιά αυτά που τώρα βρίσκονται στη μέση της τρίτης δεκαετίας τους, ως εν δυνάμει 25άρηδες, βρέθηκαν, χωρίς να το γνωρίζουν, στο… κάστ του Νονού 4, συμμετέχοντας σε ένα… αθώο παιχνιδάκι με τρίγωνα, τραγούδια και γλυκά, αλλά με attitude μαφιόζων.
Ωραίες εποχές…
Speech Madness 