Ο Κώστας Κουτσαυλής γράφει για το καλάθι… χιλίων καρατίων του Νικ, το οποίο έδωσε πολλά περισσότερα από μια νίκη στον, άδειο λόγω κούρασης, Παναθηναϊκό.
Ας το πάμε λίγο ανάποδα. Έστω ότι το καλάθι του Πάνγκος υπέγραφε τον επίλογο στο ΟΑΚΑ και η Ζαλγκίρις έφευγε με ένα διπλό τεράστιας σημασίας από την Αθήνα με 93-92, τον Παναθηναϊκό στα σχοινιά με 2 ήττες απέναντί της και το, μέχρι το ματς με την ΤΣΣΚΑ, απόρθητο φρούριο της Καλογρέζας να πέφτει για δεύτερο συνεχόμενο ευρωπαϊκό συναπάντημα.
Ουδείς θα ήθελε στ’ αλήθεια να το σκέφτεται, ή έστω, να βάλει τον εαυτό του στην διαδικασία ενός what if που θα πονούσε αρκετά τον Παναθηναϊκό, ο οποίος σε περίπτωση ήττας θα έβλεπε την τετράδα να τον… χαιρετά από μακριά, κλωτσώντας το momentum που με τόσο κόπο έχτισε μετά το παιχνίδι στη Βιτόρια.
Στο χρονογράφημα μιας αναμέτρησης που ήθελε να… ξεκάνει άπαντες τους καρδιακούς και να δημιουργήσει… νέους, ο Πάνγκος έμοιαζε έτοιμος να το κλείσει, να το σφραγίσει με «πράσινο» βουλοκέρι και να το πάρει μαζί του ως λάφυρο στην Λιθουανία. Το καλάθι που πέτυχε στα 4” πριν από το τέλος, του έδινε αυτό το δικαίωμα.
Τότε ήταν που εμφανίστηκε ως «από μηχανής θεός» ο Νικ Καλάθης. Ο κακός Νικ Καλάθης, όσο κακός δηλαδή μπορεί να είναι κάποιος που τελειώνει ένα ματς έχοντας 14 πόντους, 9 ασίστ και 8 ριμπάουντ, που έπραξε ό,τι του επέβαλε ο ρόλος του ηγέτη. Δεν υπήρχε χρόνος να σκεφτεί ότι η συγκομιδή του χτιζόταν μόνο με βολές, έχοντας 1/9 σουτ και πρόλαβε να «οργώσει» όλο το παρκέ στα 4” που απέμεναν, ευστοχώντας σε ένα καλάθι που έλαμψε όσο κανένα άλλο…
Αποτελεί ευλογία το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός των τριών παρατάσεων σε διάστημα τεσσάρων ημερών κατάφερε να βγει, έστω και με αρκετό άγχος, αλώβητος από μια διαδικασία παιχνιδιών που «γαλουχούν» συνειδήσεις και εν τέλει τον χαρακτήρα μιας ομάδας. Ο όρος «διδακτικός» συνηθίζεται να αποδίδεται στις ήττες, ωστόσο μπορεί κάλλιστα να συνοδεύσει το αποψινό κατόρθωμα της ομάδας του Πασκουάλ.
Πέρα από κάθε υπερβολή, η οποία συνοδεύεται από τα όποια αισθήματα συνοδεύουν την κατάληξη ενός ακόμη επικού ματς, η διαχείριση του Παναθηναϊκού στο παιχνίδι συνιστά κατόρθωμα, με τη θετική και την αρνητική έννοια. Το 43-23 του 15′, με τον, κατά συνθήκη 12ο παίκτη του ρόστερ, Μήτογλου, να κατεβάζει ριμπάουντ και να μοιράζει ασίστ, έγινε 77-82 στην κανονική διάρκεια και 83-90 στα τελευταία λεπτά της παράτασης. Εγκληματικό…
Ναι, ο Παναθηναϊκός ήταν κουρασμένος από την υπερπροσπάθεια της διαβολοβδομάδας αλλά και το ματς με το Λαύριο. Ναι, η ομάδα διάγει περίοδο κάμψης, κυρίως διότι φαίνεται πως αδειάζει το «ρεζερβουάρ». Ναι, οι σουτέρ δεν είναι καλά, πέραν της αντίδρασης του Ρίβερς στο τέλος της κανονικής διάρκειας. Κι όμως, ο Παναθηναϊκός έχει το δικαίωμα να πανηγυρίσει, έστω για λίγη ώρα…
Τι κρατάει από το ματς με τη Ζαλγκίρις; Την αφύπνιση του Λεκαβίτσιους, την αποτελεσματικότητα (έστω για κάποιο διάστημα) του Ντένμον και φυσικά την αντίδρασή του τις δύο φορές που βρέθηκε στο καναβάτσο. Τι πετάει; Τη διαχείριση ενός ματς που θα μπορούσε να εξελιχθεί υγιεινός περίπατος, κρίνοντας από το +20, γεγονός που άλλαξε κυρίως από attitude των «πρασίνων» αλλά και τα τρικ του, ικανότατου, Σάρας Γιασικεβίτσιους.
Τέλος καλό, όλα καλά, μα όχι υπέροχα για τον Παναθηναϊκό, που θέλει αρκετή δουλειά αλλά και ορισμένες ανάσες. Η νίκη επί της Ζαλγκίρις έδωσε το δικαίωμα στο «τριφύλλι» να δει πιο χαλαρά (όσο γίνεται, αν και συντρέχουν λόγοι πρεστίζ) το ντέρμπι της Δευτέρας με τον Ολυμπιακό και ακολούθως την άνεση του να μην πάει με την ψυχή στο στόμα στη Βαμβέργη, ώστε να ρεφάρει.
Έως τότε, άπαντες οφείλουν ένα φιλικό σκούντημα στην πλάτη του Καλάθη, ο οποίος με την έμπνευσή του πέτυχε κάτι παραπάνω από ένα buzzer beater. Μοίρασε σιγουριά και ηρεμία εν όψει της συνέχειας στους συμπαίκτες του, στο τεχνικό επιτελείο αλλά σε ένα ΟΑΚΑ που έβραζε, για όλους τους λόγους πλην των αγωνιστικών. Για τους διαιτητές, τις φωνές του Σάρας, τις εξελίξεις στο ποδοσφαιρικό τμήμα…
Speech Madness 