Ο Παναθηναϊκός είναι ομάδα του Νικ Καλάθη. Αυτή η πολυπαιγμένη φράση δεν παύει να αποτελεί την πραγματικότητα. Από τη στιγμή που ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος αποφάσισε να κάνει την υπέρβαση και να τον φέρει πίσω στην Ελλάδα, στην πιο σωστή -ιστορικά- κίνησή του μέχρι την επόμενη, μοιραία τα πάντα θα περιστρέφονταν γύρω του.
Εδώ και πέντε χρόνια, του έχουν σύρει πολλά «όμορφα» και επίσης… χιλιοπαιγμένα. Ο «στεφάνης» που «πνίγεται» στα δύσκολα, που επιμένει να σουτάρει ενώ βρίσκει «δοκάρι», που δεν μοιάζει με τον Διαμαντίδη, που παίρνει 2 εκατομμύρια… Όλα αυτά που «άκουγε» κατά καιρούς (και συνεχίζει να τ’ ακούει όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν όπως θέλουμε…) τα «συντηρούσε» άθελά του και ο ίδιος λόγω του προφίλ που διατηρούσε και διατηρεί. Το playstyle του είναι μεν εξόχως ευρωπαϊκό, αλλά η «περσόνα» του χτίστηκε στη Φλόριντα.
Δεν το ‘χει να πει δέκα λέξεις στη σειρά στα ελληνικά, δεν φέρεται σαν οπαδός του Παναθηναϊκού από μωρό, δεν κρατάνε μόνο πέντε λεπτά (όπως συνέβη κάποτε με τον Διαμαντίδη) οι διαπραγματεύσεις του με τη διοίκηση για νέο συμβόλαιο, ενώ όταν πανηγυρίζει έξαλλα, το κάνει φωνάζοντας «This our house» και όχι κάτι τύπου «Σας γ…σαμε» ή «Ναι ρε μ…κες».
Ε και…;
Είναι κρίμα να συντηρείται αυτή η κουβέντα από το -πάντα απαιτητικό θέλοντας και μη- κοινό του Παναθηναϊκού, ιδίως όταν ο Νικ αρχίζει να βρίσκει ξανά τη στεφάνη, αλλά όπως και να το κάνουμε, είναι ο ηγέτης της ομάδας. Χωρίς τον Καλάθη, σε μία κρίσιμη καμπή στην ιστορική αλληλεπίδραση του ελληνικού με το ευρωπαϊκό μπάσκετ, ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να βρίσκεται στη θέση της Μακάμπι, μετά την κατάκτηση του τελευταίου ευρωπαϊκού. Δηλαδή, στα πολύ χαμηλά.
Επί ηγεσίας Καλάθη, συνέβησαν κοσμοϊστορικά γεγονότα στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, τα οποία άρχισαν να ζυμώνονται λίγα χρόνια νωρίτερα. Οι ελληνικές ομάδες και δη ο Παναθηναϊκός έβλεπαν τις υπόλοιπες ομάδες να ξεφεύγουν -κάθε χρόνο- χτίζοντας σύνολα με τεράστια μπάτζετ. Στην πορεία άλλαξε και το φορμάτ διεξαγωγής της Euroleague που πλέον δεν έχει προπαρασκευαστικές περιόδους με ομίλους γεμάτους ματς-προπόνησης και ντέρμπι μία φορά το μήνα.
Σε μία τέτοια περίοδο, όπου ο εξάστερος Παναθηναϊκός κλήθηκε να προσαρμοστεί με ρεαλισμό, έχοντας τη βοήθεια του Καλάθη παρέμεινε στον αφρό και διεκδίκησε όσο γινόταν την είσοδο στο… αναθεματισμένο Final-4. Μία διάκριση που απέχει πλέον οκτώ χρόνια, αλλά από την άλλη μεριά… ρωτήστε τη Μακάμπι πως τα πέρασε από το 2014 και έπειτα, όταν έγινε σάκος του μποξ.
Σε αυτή τη δύσκολη περίοδο, ο Παναθηναϊκός παρέμεινε σταθερός διεκδικητής μιας θέσης στα μεγάλα ραντεβού, δίχως να κάνει «κοιλιά», ή να περάσει μία σεζόν εξαφανισμένος από τον ευρωπαϊκό χάρτη. Και σε αυτό, χρειάζεται να αποδοθούν τα εύσημα στον Νικ αλλά και τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο.
Πάμε τώρα στο σήμερα.
Έπειτα από ένα διάστημα με αρκετό… ξύλο και απανωτά ματς – φωτιά, στα οποία ο Καλάθης έβρισκε περισσότερο τη στεφάνη, ήρθε το παιχνίδι με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Πέντε δευτερόλεπτα πριν από το τέλος, ο Νικ πήρε την έκτη του προσπάθεια για τρίποντο, έχοντας ευστοχήσει μόλις σε μία τις προηγούμενες πέντε φορές που το επιχείρησε.
Όσο ο Καλάθης «όπλιζε» για να εκτελέσει, φάνηκαν να ακούγονται τα «πάλι εσύ;» και τα «όχι πάλι αυτός…». Όμως, αν κάποιος έπρεπε να το δοκιμάσει, ιδίως στο χθεσινό ματς, ήταν εκείνος. Αν βάλουμε τους εαυτούς μας στη θέση των υπολοίπων παικτών, τότε αν όχι όλοι μας, αλλά οι περισσότεροι θα θέλαμε να ρίξει την τελευταία ζαριά ένας παίκτης που μέχρι εκείνη τη στιγμή είχε δώσει 15 ασίστ και είχε κατεβάσει 5 ριμπάουντ. Που είχε «κλειδώσει» σε κρίσιμες επιθέσεις τον πάντα τρελό και συνάμα καυτό Μάικ Τζέιμς. Που είχε δώσει το δικαίωμα (μαζί με τον Μήτογλου) να πιστέψουν άπαντες ότι αυτό το ματς μπορεί να καταλήξει σε πράσινα χέρια…
Ακόμη κι αν η προσπάθεια δεν τον δικαίωνε, όπως έγινε στην αρχή της σεζόν, κόντρα σε Βιλερμπάν και Αρμάνι, η επιλογή θα παρέμενε σωστή. Διότι παρά το γεγονός πως στο ρόστερ υπάρχει ένας Φριντέτ και ένας Ράις, ο Καλάθης δικαιούταν με μία τέτοια εμφάνιση να ρίξει αυτή τη ζαριά…
Κι ύστερα…
Φτάνοντας στου δρόμου τα μισά για την ολοκλήρωση της regular season, βλέπουμε για πρώτη φορά μετά από καιρό τον Παναθηναϊκό σε μία εξόχως άνετη κατάσταση και θέση. Ο απολογισμός του πρώτου μισού μπορεί να μην «τρομάζει», αλλά όπως ήρθαν τα πράγματα, η έκτη θέση, το ρεκόρ 10-7 και η ένδειξη ότι από εδώ και στο εξής ο πήχης έχει τη δυνατότητα να ανέβει ψηλότερα, μόνο ως θετικά σημάδια μπορούν να μεταφραστούν.
Πέρσι, τέτοια εποχή, κυριαρχούσε το ερώτημα για το εάν ο Παναθηναϊκός προλαβαίνει την οκτάδα. Πριν από δύο χρόνια, το αντίστοιχο ερώτημα αφορούσε την τετράδα, η οποία κατακτήθηκε με κόπο, αίμα, δάκρυα, ιδρώτα και επικά σερί στο φινάλε. Φέτος, με περισσότερο ρεαλισμό και ταπεινότητα, αλλά με μεγαλύτερα όπλα στη φαρέτρα της, η ομάδα του Ρικ Πιτίνο, αλλά και ο κόσμος, φαίνεται να βλέπουν τα πράγματα πιο ήρεμα.
Μπορεί να απέχουμε ακόμη 17 ματς από το κλείσιμο του πρώτου «ταμείου», αλλά όπως και να ‘χει, είναι ευλογία το γεγονός πως μετά από μία σειρά φτιαγμένη από την κόλαση (Ολυμπιακός, Φενέρ, Μπαρτσελόνα, Ρεάλ, ΤΣΣΚΑ) ο Παναθηναϊκός μπορεί να κοιτάζει προς την τετράδα, τη στιγμή που κοτζάμ Φενέρ έχει φάει… ξύλο, που ο Ολυμπιακός ασχολείται μόνο με το ρεκόρ του Σπανούλη (σπουδαίο επίτευγμα, χωρίς ειρωνεία), που η επικείμενη αντίπαλος Αρμάνι με το διπλάσιο μπάτζετ είναι οριακά εντός οκτάδας…
Αυτή την ευλογία καλείται να «κεφαλαιοποιήσει» ο Ρικ Πιτίνο, ο οποίος βλέπει τον Νικ Καλάθη να είναι στα καλά του, τον Ιωάννη Παπαπέτρου πιο ώριμο από ποτέ (διανύει την καλύτερη σεζόν της καριέρας του), τον Ντεσόν Τόμας και τον Τζίμερ Φριντέτ σταθερές πηγές προσφοράς διψήφιων πόντων ανά παιχνίδι και τον Ντίνο Μήτογλου, αυτό το υπέροχο πρότζεκτ, να δείχνει τα δόντια του απέναντι σε θηρία.
Προφανώς και δεν είναι όλα τέλεια στον Παναθηναϊκό. Σίγουρα υπάρχουν τρανταχτές αδυναμίες (βλέπε την παρουσία ενός δεύτερου γκαρντ πίσω από τον Νικ, με τον Ράις ντεφορμέ μετά το ντέρμπι, τον Παππά DNP και τον Αθηναίου ακόμη ανέτοιμο – όπως και την ηγετική εμφάνιση ενός πενταριού, πράγμα που λείπει), αλλά από την άλλη πλευρά, δίχως τυμπανοκρουσίες και λοιπές υπερβολές, ο Παναθηναϊκός είναι σε πολύ καλό δρόμο.
Εξαιρώντας το ματς με τη Χίμκι, αλλά και εκείνο κόντρα στη Ρεάλ που φαίνεται δύο σκαλιά πάνω από τους «πράσινους», όλα τα υπόλοιπα ματς με ομάδες ισάξιες ή ένα κλικ πιο ποιοτικές σε ατομικό επίπεδο, ο Παναθηναϊκός τα έχει παλέψει και με το παραπάνω. Άλλα τα έχει κερδίσει κι άλλα τα έχει χάσει, καθαρά στις λεπτομέρειες.
Αν μας έλεγαν ότι η ομάδα που έκανε τζάμπα ήττες κόντρα σε Βιλερμπάν και Άλμπα, έχει την πολυτέλεια να αναρωτηθεί για το εάν μπορεί να κάνει βήμα για την τετράδα, τότε θα αγοράζαμε 100% αυτό το σενάριο και θα λέγαμε και ευχαριστώ…
Speech Madness 