Πίστευα ότι θα πιάσω πληκτρολόγιο στα χέρια μου ξανά του χρόνου, μετά το τέλος της κατασκήνωσης, αλλά ευτυχώς, μια συνομιλία με έναν φίλο με έκανε να πάρω μπρος και να γράψω ακόμη μία φορά για ένα θέμα που ταλανίζει τους ανθρώπους εδώ και πολλά χρόνια: τις σχέσεις.
Ο φίλος μου αυτός λοιπόν, ας τον πούμε Μάνο, γιατί έτσι τον λένε, μου εξιστορούσε πριν μερικές ώρες τον τρόπο που προσπαθεί να προσεγγίσει μια κοπέλα που του αρέσει. Την ώρα που μου εξηγούσε ότι την αφήνει στο «διαβάστηκε» αρκετές ώρες και απαντάει μετά, ή ότι περνούν μέρες και δεν της στέλνει μήνυμα, για να δει αν θα στείλει εκείνη, τρελάθηκα εντελώς.
Συνέχισε να μου λέει ότι αυτή του λέει να βγουν κι εκείνος αρνείται επίτηδες για να το παίξει δύσκολος και να την κάνει να κολλήσει ακόμη περισσότερο. Κάπου εκεί δεν άντεξα και τον σταμάτησα.
Ξεκίνησα να του μιλάω με βαρύτατους χαρακτηρισμούς. Δεν το κρύβω και προφανώς δεν μετανιώνω που το έκανα. Άλλωστε, οι πραγματικοί φίλοι δεν φαίνονται στις εύκολες στιγμές, ούτε σου λένε πάντα «μπράβο». Αντιθέτως, είναι εκείνοι που είναι δίπλα σου όταν πάνω από το κεφάλι σου υπάρχουν «μαύρα σύννεφα» σε κράζουν όταν δουν ότι συμπεριφέρεσαι σαν… τριμάλακας!
Είναι πολύ σύνηθες, εδώ και πολλά χρόνια να βλέπουμε την μέθοδο «γραμματόσημο» στις σχέσεις. Τι σημαίνει αυτό; Για τους λίγους που δεν ξέρουν, είναι το ανεκδιήγητο «φτύσε να κολλήσει». Το κακό δεν είναι μόνο ότι συμβαίνει, αλλά ότι πετυχαίνει κιόλας!
Οι άντρες είμαστε πρώτοι… μαλακες σε αυτή την τακτική. Θεωρούμε ότι είμαστε ανώτεροι και πρέπει να έχουμε το πάνω χέρι σε αυτά που κάνουμε. Οπότε, προσπαθούμε με κάθε τρόπο να κάνουμε αυτό που δεν πρέπει και αν η κοπέλα «τσιμπήσει», τότε την θεωρούμε ιδανική και συνεχίζουμε μαζί της. Το μετά είναι μια άλλη ιστορία που ο καθένας την γράφει διαφορετικά.
Οι γυναίκες, από την άλλη, έχουν ένα άλλο κακό που πραγματικά αν το σκεφτεί κανείς σοβαρά, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΝΟΗΜΑ. Γουστάρουν πολύ αυτούς που δρουν έτσι. Θέλουν ρε παιδί μου έναν άντρα να τις προσέχει αλλά να τις γράφει και στα… παλιά του τα παπούτσια αραιά και που. Για να μην χάνεται η φλόγα στη σχέση. Αν ο σύντροφός τους όμως τούς φερθεί σκατά μετά από καιρό, χωρίζουν και λένε το περιβόητο «έχω τον μαλακομαγνήτη». Στην πραγματικότητα όμως το φταίξιμο ανήκει και στους δυο.
Αυτή η εποχή εμένα δεν μου αρέσει καθόλου. Αντιθέτως, την μισώ θανάσιμα. Είναι τουλάχιστον ΗΛΙΘΙΟ να λειτουργείς έτσι και ας είναι, δυστυχώς, αποτελεσματικό. Πρέπει να μάθουμε να λέμε αυτά που νιώθουμε. Να είμαστε σωστοί απέναντι στον άλλο και ξεκάθαροι. Να μην επαναπαυόμαστε νομίζοντας ότι «δέσαμε τον γάιδαρό» μας. Αν μας αρέσει κάποιος, αν τον γουστάρουμε, τον φλερτάρουμε και του λέμε στα ίσια τα συναισθήματά μας. Αυτό είναι το σωστό και το τίμιο. Να βγάζεις προς τα έξω όλα όσα αισθάνεσαι. Και αν δεν τα εκτιμήσει ο άλλος και ξεκινήσει και σε «γράφει» για να σε αποφύγει, τότε ΔΕΝ άξιζε ποτέ να είναι στο πλάι σου.
Μαγκιά δεν είναι να κάνεις τον άλλο να ζηλεύει και να τρέχει ρε. Μαγκιά είναι να σε βλέπει ανάμεσα σε χίλια άτομα και να λέει «ο άνθρωπός μου». Να καμαρώνει για σένα, γι αυτά που του λες και όχι να τρελαίνεται επειδή τον «φτύνεις». Γι’ αυτό λοιπόν, προτιμώ να παραμείνω ρομαντικός κι ας είναι ντεμοντέ.
ΥΓ: Μάθετε να αγαπάτε αυτούς που δεν πληγώνουν την αγάπη…
Speech Madness 