Λίγο πριν από το φετινό ντεμπούτο της ομάδας στη νέα σεζόν, ο Γιώργος Δώνης είχε χρησιμοποιήσει την ατάκα «κάθε Κυριακή κι ένας τελικός». Όσο κι αν ακούγεται κλισέ, ή μια παραλλαγή του κλασικού «προχωράμε βήμα-βήμα», οι συνθήκες δεν επέτρεπαν χρήση διαφορετικής ατάκας.
Να που ο Παναθηναϊκός, προχωρώντας σεμνά, ταπεινά και με το κεφάλι κάτω στο Κορωπί, κατάφερε να αντιστρέψει τα πολλά ντεσαβαντάζ που -στα χαρτιά- είχε, μετατρέποντας τα ματς εντός και εκτός ΟΑΚΑ σε μια γιορτή. Κάθε εβδομάδα, η ομάδα του Δώνη τσεκάρει με ”τικ” όλα τα ”πρέπει” της… to do list που δημιουργήθηκε βάσει συνθηκών από την αρχή της σεζόν.
Σβήσιμο του -6 (τικ). Συσπείρωση του κόσμου (τικ). Νίκες εκτός έδρας (τικ). Ωραίο ποδόσφαιρο (τικ). Ανάδειξη νέων πρωταγωνιστών, κάλυψη της έλλειψης φορ (στα πρώτα ματς), ενσωμάτωση της πιο ”ηχηρής” μεταγραφής… Σε όλα αυτά τα σημεία, ο Παναθηναϊκός κατάφερε να βάλει (ν) και όχι (x), προσθέτοντας άλλο ένα… πρασινάκι μετά το ματς με τον ΠΑΣ.
Αυτό που έμενε να φανεί, ήταν το πως θα αντιδρούσε η ομάδα σε περίπτωση που δεχόταν γκολ. Τα πράγματα είχαν -λίγο πολύ- αναδειχθεί από την συμπεριφορά των παικτών στο ματς με τη Λαμία, όταν η ισοφάριση έγινε… 3-1. Τώρα όμως, τα δεδομένα ήταν διαφορετικά. Ο ΠΑΣ αμυνόταν πιο αποτελεσματικά, ο καιρός δεν ήταν… ποτέ σύμμαχος και ο τρόπος με τον οποίο ήρθε το 0-1, μόνο να τσαντίσει θα μπορούσε τους παίκτες του Δώνη.
Κι όμως, η αντίδραση ήρθε και μάλιστα με δύο φάσεις καρμπόν, δύο «πετάγματα» από τους σκόρερ. Σέντρα Κουλιμπαλί, κεφαλιά-ψαράκι του Χατζηγιοβάνη, 1-1. Σέντρα Κουλιμπαλί, άμεσο τελείωμα Μακέντα και… φινίτο λα μιούζικα.
Έχει επισημανθεί πολλάκις από αυτή τη στήλη το πόσο γουστάρει ο κόσμος τα πιτσιρίκια και τους υπόλοιπους «πράσινους», αλλά και το πόσες χαρές έχουν φέρει, έστω κι αν είναι νωρίς, αυτά τα παιδιά, προσπαθώντας πρώτα και κύρια, να κάνουν το παιχνίδι τους. Δίχως να καταστρέφουν εκείνο του αντιπάλου, ούτε να προτάξουν τη σκοπιμότητα, παρά το βάρος της φανέλας και των συνθηκών.
Από εδώ και στο εξής τα πράγματα δυσκολεύουν. Το πρόγραμμα της Super League στάθηκε κάπως… γενναιόδωρο στην αρχή, με πέντε παιχνίδια στα… μέτρα της ομάδας. Όμως, τώρα θα αρχίσουν τα δύσκολα, αρχής γενομένης της εξόρμησης στην Τρίπολη.
Και όχι, οι πανηγυρισμοί και οι χαρές δεν πρόκειται να τελειώσουν. Ούτε η προσγείωση θα είναι ανώμαλη. Κάποια στιγμή, ο Παναθηναϊκός θα γκελάρει και αυτό είναι μέσα στη ζωή. Ωστόσο, υπάρχει μια σιγουριά, η οποία πηγάζει μέσα από όλα όσα έχουμε δει μέχρι τώρα, τόσο από τους παίκτες στο χορτάρι, όσο και από την προσέγγιση του Δώνη. Σε ενδεχόμενο στραβοπατήματος, δεν μοιάζει ικανή η μπάλα να πάρει από κάτω την ομάδα.
Σε κάθε περίπτωση, επειδή στη ζωή -και στο ποδόσφαιρο συνάμα- δεν είναι όλα άσπρα, ούτε όλα μαύρα, ο Παναθηναϊκός έχει από εδώ και στο εξής μια… αποστολή, εφ’όσον έχει βάλει (τικ) στις υπόλοιπες. Να συνεχίσει να είναι ωραίος, να παλεύει κάθε ματς υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, να σέβεται πρώτα και κύρια την προσπάθειά του. Πράγματα που βγάζει ήδη στον αγωνιστικό χώρο.
Όλοι όσοι μιλούσαν για υποβιβασμό, τώρα τρίβουν τα μάτια τους. Και θα συνεχίσουν να μην πιστεύουν (με την καλή έννοια) αυτά που βλέπουν, εάν η ομάδα συνεχίσει να είναι… ωραία στον αγωνιστικό χώρο.
Σε κάθε περίπτωση, τα παιδιά του Δώνη μας έχουν στείλει το σήμα. Είναι σαν να μας λένε: «Μάγκες, απολαύστε το φετινό ταξίδι, κι όπου μας βγάλει». Και παρά τα ντεσαβαντάζ (-6), τις ποινές, τις απαγορεύσεις και την αδυναμία συμμετοχής στην Ευρώπη, τι διάολο, κάπου θα βγάλει αυτή η ιστορία.
Η συνέχεια… επί του αγωνιστικού χώρου!
Speech Madness 